Mężczyzna bezradny w czasach zarazy

Mechanizm jest prosty. Pusta droga skłania do przekraczania przepisów. Teraz na drogach są dwa rodzaje kierowców. Pierwsi, którzy jeżdżą do pracy, po zakupy, na krótkich dystansach – Ci którzy muszą. Drudzy, muszą gdzieś zademonstrować swoją wartość. Najprościej zrobić to na drodze.

Pokaż mi jak jeździsz, a powiem Ci kim jesteś. Dzisiaj to stwierdzenie nabiera jeszcze większego znaczenia. Teraz gdy krucha powłoka kultury, norm społecznych i przyjętych zasad zaczyna się rozsypywać, coraz bardziej na światło dzienne wychodzą nasze naturalne skłonności. W sytuacjach tzw. ostatecznych musimy sprawdzić się, potwierdzić swoją wartość, przydatność. I to skłonność nie tylko polska, takie same mechanizmy obserwujemy również na drogach w krajach, które w bezpieczeństwie na drogach są bardziej zaawansowane niż my.

Jeśli spojrzymy na te skłonności u mężczyzn i kobiet wyraźnie widać różnicę. Gdy na światłach spotka się wzrok dwóch mężczyzn, oznacza to wyzwanie. Gdy to kobiety wymienią spojrzenia wyzwanie jest inne – zazwyczaj w tym momencie spojrzą w lusterko. Nie ważne jak bardzo byśmy walczyli o równouprawnienie, to nasze niezwerbalizowane, atawistyczne zachowania, nad którymi nie mamy do końca kontroli. Dzisiaj mężczyzna by dowieść swojej przydatności nie może wziąć dzidy i przynieść mamuta, a jednak musi czuć się przydatny i wartościowy. Gdy sytuacja wymaga odwagi, trzeba chwycić za broń – w czasie pandemii doskonałą bronią może okazać się samochód. By udowodnić – przede wszystkim sobie, bo nie mam się z kim ścigać – swoja wartość i odwagę wystarczy wcisnąć pedał gazu. Normy? – są dla przeciętnych – „ja jestem odważny, lepszy, pewien własnej wartości, wiec mnie nie obowiązują”.

Droga to arena do walki.

PBD.org